Yol

Belki tek bir dokunuşuyla anın kendine gelirsin. Belki seni iten el, yine de yalnız sensin. Hayat sana sunduklarını saklıyorsa aramak neden zor? O sunarken zorlanmıyorsa, artık koşmaya, aramaya, çoğalmaya başla.
İçimdeki canım küçük ben,
Kaldığın yerden devam! Yolunu ellerimle açıyor, seni çok seviyorum. Gözündeki ışık sönmesin diye, ateşi harlıyorum. Hızın kesilmesin diye, yolun çakılını ayıklıyorum. Koş gel benimle!
Varmak değil amaç çünkü, amaç, yol. Yolda berabersek bize ne elem!?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dönemeç

 Gündüzlerce süren kavgalar, suyun altında uykuda bekleyen inciyi etkiler mi? Güneş parlamayı kesse, ay yüzünü büker mi? Zamanı çeksek ucundan, akşamları sabaha kavuşturbilir miyiz erkenden? Ateş üfleyince sönüyorsa, varlık ne kadar değerli? Geceler örtü olunca yeryüzüne, savaşlara ara verilmeli. Düşünceler denizde erimeli. Hap gibi yutulmalı neşeler. Daralınca bir bardak su, biraz hava! Yeşile kırmızı karışınca ağlasın tüm balıklar. Suya karışsın tüm gözyaşları. Yavaşlasın gemiler. Saygıyla eğilen rüzgar, havalandırsın tüm öfkeyi. Havalandırsın ki yıkılması gerekenler yıkılsın. Bir daha yeşile kırmızı karışmasın. İnciler kararmasın. Ay ağlamasın. 
Devamı

Teknede Kedi

Yaşımıza yılları kattıkça kendimizden ilk kaybettiğimiz neşe olursa, işte o zaman yaşlanıyoruz. Heyecan, yavaş yavaş kayboluyor hayatımızdan. Griler kaplıyor her yeri. Bir de değişen öncelikler, kalpteki kırık izleri ve kan sızmaları bu izlerden... Neşe ufukta küçülüyor, elimizde tek renk kum taneleri. Biri ne ister diğerinden? Kendine benzetmeyi mi? Kıyametin koptuğu yer işte tam orası: "Neden böyle davranıyor?"u sorarken, gerçekten soruyor muyuz acaba? Önyargının cebinde kaybediyoruz neşeyi, teknede kimsesiz yüzen bir kedi gibi.
Devamı